کد مطلب:129531 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:244
اردوگاه حسینی
چـادرهـای كـاروان حسینی، به فرمان امام (ع)، در مكان پاكیزه ای كه آثار آن تا به امروز بـاقـی اسـت، بـر پا گردید. امام (ع) در جایی دور از آب اقامت گزید كه به وسیله ی یك سـلسـله بـلنـدی و پـشـتـه احـاطـه مـی شـد. ایـن بـلنـدی هـا از شـمـال شـرقـی، مـتـصـل بـه مـحـل بـاب السـدره در شـمـال آغـاز مـی شـد و تا محل باب زینبی در سوی غرب ادامه می یافت. سپس به سوی محل باب قبله از سوی جنوب فرود می آمد؛ و این بلندی های نزدیك به هم یك نیمدایره را بـرای بـیـنـنـده تـشـكـیـل مـی داد؛ و دسـتـه گـل رسـول خـدا (ص) در ایـن دایـره ی هـلالی شكل محاصره گردید. [1] .
پس از آنكه چادرهای حسین (ع) و خانواده و فرزندانش بر پا شد، خویشاوندان آن حضرت چـادرهـاشـان را در پیرامون آن بر پا كردند؛ [2] ؛ و پس از آن چادرهای اصحاب برپا شد.
سید محمد حسن كلیدار بر این باور است كه اردوگاه حسینی در همان محلی كه بار و بنه شـان را پـایـین آوردند نبود. بلكه در جایی دورتر و در نزدیكی درمانگاه حسینی كنونی قـرار داشت. وی در این باره به طرحهای جنگی آن روزگار استناد می كند كه میان طرفین جنگ دسـت كـم دو مـیـل فاصله بوده است؛ چون در عملیات جنگی برای اسب تازی و دیگر كارها بـه چـنـین مسافتی نیاز می باشد. همین طور چادرها باید دور از تیررس دشمن و تیرهایی كـه مـیان طرفین مبادله می شود، نصب می گشت. او همچنین برای اثبات دیدگاه خویش به چند شاهد تاریخی استناد می كند. [3] .
شیخ باقر شریف قرشی این دیدگاه را مردود دانسته، می گوید: گمان قوی بر این است كـه اردوگـاه حـسـینی، در جای كنونی یا اندكی دورتر از آن بوده است؛ زیرا انبوه سپاه امـوی كه به جنگ حسین (ع) آمده بود، جز اردوگاه كوچكی در پیش روی نداشت: اردوگاهی كـه
امـام (ع) از آن بـه خـانـواده یـاد مـی كـند. بنابراین نیروهای طرفین با هم برابری نداشت تا میان آنها به فاصله ای دو میلی یا بیش تر نیاز باشد.
سـپـاه امـوی اردوگاه حسین را در محاصره گرفت، به طوری كه وقتی عمر سعد تیر آغاز جـنـگ را پـرتـاب كـرد و تـیـرانـدازان لشـكـرش آغـاز بـه تیراندازی كردند، هیچ كس در اردوگـاه امـام (ع) نبود، مگر اینكه تیری به او اصابت كرده حتی چادر برخی زنان پاره شـد. چـنانچه فاصله زیاد می بود، به زنان اهل بیت تیر اصابت نمی كرد. مؤید سخن ما ایـنـكـه وقـتـی امام حسین (ع) در میان سپاه اموی سخنرانی كرد، زنان با شنیدن صدای وی بـه گـریـه افـتـادنـد، در حـالی كه اگر فاصله زیاد می بود، صدای حضرت به آنان نـمـی رسـیـد. البـتـه دلایل بسیار دیگری نیز وجود دارد كه اردوگاه حسین در جای كنونی بوده است. [4] .
پس از آنكه چادرهای حسین (ع) و خانواده و فرزندانش بر پا شد، خویشاوندان آن حضرت چـادرهـاشـان را در پیرامون آن بر پا كردند؛ [2] ؛ و پس از آن چادرهای اصحاب برپا شد.
سید محمد حسن كلیدار بر این باور است كه اردوگاه حسینی در همان محلی كه بار و بنه شـان را پـایـین آوردند نبود. بلكه در جایی دورتر و در نزدیكی درمانگاه حسینی كنونی قـرار داشت. وی در این باره به طرحهای جنگی آن روزگار استناد می كند كه میان طرفین جنگ دسـت كـم دو مـیـل فاصله بوده است؛ چون در عملیات جنگی برای اسب تازی و دیگر كارها بـه چـنـین مسافتی نیاز می باشد. همین طور چادرها باید دور از تیررس دشمن و تیرهایی كـه مـیان طرفین مبادله می شود، نصب می گشت. او همچنین برای اثبات دیدگاه خویش به چند شاهد تاریخی استناد می كند. [3] .
شیخ باقر شریف قرشی این دیدگاه را مردود دانسته، می گوید: گمان قوی بر این است كـه اردوگـاه حـسـینی، در جای كنونی یا اندكی دورتر از آن بوده است؛ زیرا انبوه سپاه امـوی كه به جنگ حسین (ع) آمده بود، جز اردوگاه كوچكی در پیش روی نداشت: اردوگاهی كـه
امـام (ع) از آن بـه خـانـواده یـاد مـی كـند. بنابراین نیروهای طرفین با هم برابری نداشت تا میان آنها به فاصله ای دو میلی یا بیش تر نیاز باشد.
سـپـاه امـوی اردوگاه حسین را در محاصره گرفت، به طوری كه وقتی عمر سعد تیر آغاز جـنـگ را پـرتـاب كـرد و تـیـرانـدازان لشـكـرش آغـاز بـه تیراندازی كردند، هیچ كس در اردوگـاه امـام (ع) نبود، مگر اینكه تیری به او اصابت كرده حتی چادر برخی زنان پاره شـد. چـنانچه فاصله زیاد می بود، به زنان اهل بیت تیر اصابت نمی كرد. مؤید سخن ما ایـنـكـه وقـتـی امام حسین (ع) در میان سپاه اموی سخنرانی كرد، زنان با شنیدن صدای وی بـه گـریـه افـتـادنـد، در حـالی كه اگر فاصله زیاد می بود، صدای حضرت به آنان نـمـی رسـیـد. البـتـه دلایل بسیار دیگری نیز وجود دارد كه اردوگاه حسین در جای كنونی بوده است. [4] .
[1] نهضة الحسين (ع)، ص 99.
[2] ر.ك: الفتوح، ج 5، ص 149.
[3] ر.ك: حياة الامام الحسين بن علي (ع)، ج 3، ص 93.
[4] حياة الامام الحسين بن علي (ع)،، ج 3، ص 93 ـ 94.